Mappeoppgåve

...er keisamt å jobbe med. Sjølv om denne er på teiknspråk (les: ti gonger kjekkare enn skriftleg). Å blogge e mykje meir spanande...!

Meg og Janne gjekk tur i går. Konklusjonen er at Bergen er ein fin by! Heldigvis (for dykk) tok eg med meg kameraet mitt! Det er nok litt betre å sjå det sjølv enn å lese mi beskriving...

Det er ikkje kvar dag du får sjå byen slik (les: eg er for lat) Viss de lurar på korr me var, så må de spørre Janne. Eg veit at me gjekk mot byen og altfor mykje opp...

No sit eg her og drøymer om

Eg har kaffi. Men eg drøymer om skikkeleg kyrkjekaffikaffi. Sånn som er laga med kjærleik. Sånn som hentar fram gode minner frå mi bedehussjel. Når eg brukar den rare tingen inni hovudet mitt nokon likar å kalle hjerne, så veit eg at kyrkjekaffikaffi ikkje er god (les: Døvekyrkja er den einaste som har god kaffi - dei har skremmande god kaffi) Men det er ikkje sjølve kaffien som er viktig, men alt han førar med seg. Så det er så lett å sjå forbi den merkelege, småbeiske smaken.

Eg seier Halleluja for kyrkjekaffikaffi.

Og buu til Kasper og Jesper og Jonatan. Det hadde eg aldri trudd om meg sjølv, men det blir litt for mykje av det gode når du sit å stirrar på ein kort tekst om dei i fleire timar og prøvar å tenkje på lure teiknspråklege grep... Med min kunnskap, som ikkje er den beste. (les: eg vonar eg trygt kan leggje til eit enno) Eg drøymer om TMFOKar og kva som ville skje om ingen lokaliserte.

Det som eg ganske morosamt er at eg etter ein dag på skulen eller ein kveld på teiknspråkkafèen plutseleg tek meg sjølv i å tru at alle kan teiknspråk. Og viss då nokon snakkar til meg blir eg heilt forskrekka og stykk til før eg mumlar eit svar. Eller så byrjar eg å teikne til nokon som då ser forskrekka på meg. Verda er ein morosam stad.